Exploitatiekosten of expertise?

“Ik neem even uw aanvraag door. Moment. Oh, ik zie het al. Hebt u de criteria wel doorgenomen?” Ja natuurlijk heb ik dat! “Maar dan had u niet hoeven indienen. Uw aanvraag is uitsluitend opgebouwd uit uren. En wij betalen geen exploitatiekosten.” “Maar dat is geen exploitatie! Dit is een eenmalige pilot die we zo gaan opzetten dat hij daarna jaarlijks herhaald kan worden zonder onze inzet.” “nee maar uw uren vergoeden we niet. Wel de kosten van drukwerk, catering of kosten van locatie.”

De aanvraag is nu ingetrokken. En terwijl ik nog nadenk over het telefoongesprek dat ik net voerde dringt opeens iets tot mij door: Meneer de aannemer: we betalen alle materialen maar niet uw uren om dit huis te bouwen… Bakker: uw brood kan minimaal twee derde goedkoper want uw uren betalen we niet…

Is dit niet vreemd?

Ik ben sociaal ondernemer. Ik werk vanuit huis. Betaal mijn laptop en telefoon zelf. Heb geen kantoorkosten. Nauwelijks overhead. Mijn inkomsten haal ik uit de inzet van mijn expertise. Ik werk vaak tegen een maatschappelijk uurtarief. Maar daarvoor kan ik dan dus niet aankloppen bij een behoorlijk aantal fondsen?

Mijn passie is sociale innovatie. Ik geloof in de kracht van de sociale ondernemer en hoe ontzettend belangrijk ze zijn voor de maatschappelijke problemen van dit moment.

Het project waarvoor ik een pilot indiende bij dit lokale fonds is KunstExpress Zeist. Met dit project voorzien we kinderen die weinig sociale steun hebben én een kunstzinnige aanleg met een kleine beurs, van een kunstzinnig maatje. Een geweldig mooi project waarbij we kinderen stimuleren hun talenten te ontwikkelen. Het project heeft veel moeite om de begroting gedekt te krijgen. Daarom bedachten we een gaaf plan. We organiseren een veiling in een exclusieve omgeving. De kunstwerken zijn door de maatjes en kinderen gemaakt. Om te zorgen dat dit evenement slaagt in zijn opzet ben ik gevraagd het evenement voor één keer te organiseren. We hebben al toezeggingen gekregen dat materialen, locatie, catering en evt. inzet van artiest vanuit MVO door het lokale bedrijfsleven bijgedragen kan worden.

Maar de uren worden niet vergoed. Nee, liever ontvangt het fonds de rekening van slot Zeist, de cateraar, de drukker, de artiest…

Gaat het fonds daarmee niet aan zijn doel voorbij? En steunt het lokale fonds dus helemaal niet de sociale cohesie, maar de lokale ondernemers?

Voor sociale pioniers en sociale ondernemers is dit probleem . Sociale innovatie zal nooit een vlucht kunnen nemen als we niet zorgen dat de inzet van de sociale pioniers serieus genomen wordt. Als de aannemer betaald wordt voor het bouwen van zijn huis, en de bakker voor het bakken van zijn brood, waarom dan niet de sociale pionier met zijn bijzondere rugzak aan sociale innovatie?!!

Uiteraard begrijp ik dat deze regels bedacht zijn om te voorkomen dat fondsen opdraaien voor de reguliere vaste kosten van een vereniging of stichting. Maar er is een verschil tussen expertise inzetten in de vorm van denkkracht en een exploitatiebegroting.

Wat mij betreft zouden we hierover de dialoog aan moeten gaan om te zorgen dat sociale innovatie een serieuze kans krijgt!

Sustainable social value

Sustainable Social Value?!

Sociaal vernieuwers in het domein zorg en welzijn, hebben, na een periode van ongeveer 5 jaar, moeite om duurzame financiering te vinden voor hun initiatieven. Het gevolg is dat waardevolle innovaties in de sociale sector niet verankerd worden. Sociale pioniers, met al hun kennis en netwerk, dreigen af te haken, waardoor kansen voor participatie van kwetsbare groepen in de samenleving blijven liggen of verdwijnen.

Deze vernieuwers zijn na die eerste 5 jaar experts geworden in meervoudige waarde-creatie, sociale overwaarde inzetten en slimme verdienmodellen verzinnen om hun initiatief gaande en staande te houden. En toch is er een substantieel tekort aan (financiële) middelen en draagkracht om na die 5 jaar duurzaam te overleven.

Wij vinden het de hoogste tijd om een nieuw boek te schrijven waarin we nieuw gedachtegoed ontwikkelen uitwerken zodat we tot financiële experimenten kunnen komen voor deze groep. Daarom hebben we een coalitie gevormd van bevlogen mensen die met de thema aan de slag willen.

In november organiseren we een brainstormsessie tijdens Permanent Beta dag en in januari volgt een stakeholderdialoog. Wil je op de blijven? Denk of doe je mee? Laat het me weten!

 

Dialoog inside out

Dialoog Inside Out

Een weergave van onze eerste dialoog

Hoe ziet  een voedende, gelijkwaardige samenwerking eruit, waardoor je impact kunnen blijven maken?

Werd gezamenlijk verwoord: hoe zorg ik goed voor mezelf?

De balans tussen goed voor mij, goed voor de organisatie, goed voor de ander is een zoektocht. Vragen en behoeften van anderen verleiden me weg te gaan van mezelf.

De lijstjes worden langer, de frustratie van to-do’s die meer worden. Waar zet ik kruisen? Wanneer ik goed zorg voor het team, kan ik dat dan ook voor mij doen? Als ik loslaat, als ik tijd maak voor het hier en nu, lossen lijstjes op. Dan is er rust en ruimte. Maak ik rust en ruimte.

De vele rollen die ik vervul vragen een nog sterker innerlijk kompas: afstemmen op mij, afstemmen op de ander. Wat ontstaat er dan?

Ik worstel met dit thema, zo goed voel ik de ander aan, dat ik mezelf verlies. Groene ruimte heb ik nodig. Wroeten in de aarde. Daar vind ik mezelf steeds weer. 

Wat is er nodig om goed voor mezelf te zorgen?

Ruimte zoeken, Ruimte maken, Helder kiezen, Hekje plaatsen verder voor mij uit. Zwaard hanteren wat buiten moet blijven.

Luisteren naar het hier en nu

Wat staat mij te doen?

Luisteren naar de zachte stroom, Uitgestelde aandacht is ook aandacht, Op tijd uit de doe-maar-door stappen, Nee zeggen is ook zorgen voor mezelf en ja zeggen tegen mij.

Wie zit er bij jou achterop?

IMG_3059-e1478703989787-150x150

Ik fiets, wind tegen, berg op. Ik pers de lucht met bolle wangen uit mijn longen om extra kracht te kunnen zetten. Het is zwaar trappen. Maar ik laat me niet kennen. Ik haal mijn bestemming. Zwetend, met rode wangen en buiten adem kom ik aan. Poeh hé! Dat was hard werken! Nou, dat is je aan te zien. Wie zat er bij je achterop?!

Oeps… ik dacht niemand. Maar is dat wel zo? Wie zát er achterop vraag ik me af??

Regelmatig laat ik mensen achterop zitten, neem ik ze mee op mijn reis. No wonder why it’s so hard!

Hard werken, moeite doen, doorzetten, lange adem nodig hebben. Het lijkt soms bij mij te horen. Zie haar ‘hard werken zeg’. En dan ben ik er nog trots op ook! Hard werken is goed!

Ik neem mensen achterop in projecten, in samenwerkingen die moeite kosten. Ik werk soms voor twee. Omdat ik dat van mezelf verwacht. Omdat ik dat geleerd heb. En ook omdat ik daarvoor beloond werd vroeger.

De beperking van de ander zet mij op aan, en ik ga aan de slag. Trappen, trappen, trappen op die fiets. Een valkuil die ik nu pas herken. En waarvan ik me nu mag afvragen: wil ik dit? Wil ik werkelijk mensen achterop nemen?

Of als ik echt heel eerlijk ben, wil ik helemaal niet zo hard werken. Zou ik liever fluitend willen fietsen, onderweg bloemetjes plukken, snel een schets van een prachtig uitzicht maken.

Mensen aan boord houden, erbij blijven, trouw zijn. Tot welke prijs? En belangrijker nog: Hoort het werkelijk bij mij? Is dit wat ik wezenlijk wil?

Mijn inzicht na de afgelopen jaren, ik neem te vaak, ongewild mensen achterop. Niet omdat zij dat perse vragen, maar omdat ik dat doe. En ik heb besloten dat ik, behalve mijn lieve drie kinderen, niemand meer zomaar achterop wil nemen.

Wie zit er bij jou achterop?! En is dat ook echt wat jij wilt? Wie wil jij achterop nemen? En laat je wel eens iemand afstappen?!

Negatieve overtuigingen

IMG_1272-150x150Stemmetjes die een leven lang in mijn systeem rondzoemen en me regelmatig saboteren. Een of twee stemmen voeren de boventoon met een vaak terugkerend zinnetje.

En iedere keer als ik dat zinnetje bewaarheid zie, dan denk ik: zie je wel!

Mijn grootste saboteur: ik doe er niet toe. Wat ik ook doe, hoe goed ik ook mijn best doen, ik doe er niet toe. Iedere afzegging voor mijn feestjes, iedere negatieve feedback op een training, gepasseerd worden in een vergadering door een voorstel waarover heen gepraat wordt: zie je wel, ik doe er niet toe.

Mijn grootste drive is er wel toe doen! Verschil maken. Laten zien aan mezelf dat ik wel belangrijk ben.

Het grappige is, eigenlijk, dat het een prachtige creërende energie kan brengen. Waarmee ik veel kan neerzetten, bereiken, opzetten, doen.

Het lastige is dat in ieder: zie je wel moment, de eerste reflex contraproductief is aan mijn diepste wens om er wel toe te doen. Ja, ik saboteer mezelf dus… Als een voorstel niet gehoord wordt en ik me gepasseerd voel, denk ik vooral: zie je wel… en hou verder mijn mond. En zo passeer ik mezelf nog veel harder.

Wat als ik vrij zou kunnen worden van de reflex: zie je wel, ik doe er niet toe…?

Dan zou ik mijn voorstel rustig kunnen herhalen, of nog scherper verwoorden en neerzetten. Of vragen aan de ander, waarom het voorstel gepasseerd wordt. Ik zou kunnen voelen dat mijn feestje misschien voor de ander niet gelegen komt. En dus niks over mij zegt. En doorvragen bij negatieve feedback, hé, wat zeg je eigenlijk, dat is interessant. Zullen we dat eens onderzoeken?

Daarin stappen zetten, waarvan dit er één is! ?

Sociale Zaken: verbonden en inclusief

image

Na meer dan 20 jaar werkervaring, leidinggevende ervaring en het met succes opzetten en opschalen van verschillende sociale initiatieven vind ik het tijd worden om eens stil te staan. De rugzak open te maken. Ervaringen van lang en kort geleden pak ik uit. Ik onderzoek: wat gebeurde er toen, wat voelde en dacht ik? Hoe ben ik dat verderop weer tegen gekomen? Wat leer ik daarvan? Soms kan ik het gemakkelijk vastpakken. Soms zoek ik nog naar de betekenis, de context. Mijn rol, of de rol van een ander daarin.

Ik doe dit niet alleen. Tijdens lange wandelingen met een fijne collega breng ik onder woorden wat ik tegenkom. Toets ik mijn bevindingen aan die van haar. Samen gaan we ook weer met anderen in gesprek die expert zijn op het gebied van samenwerken, teambuilding. We duiken samen de literatuur in. Toetsen opnieuw, en leren zo gaandeweg wat de levenslessen zijn of zijn geweest.

We houden onze gesprekken bij in Evernote. De foto’s van de wandelingen ook.

Zo vormt zich langzamerhand een mooie verzameling aan lessen, tips, inzichten, kennis, anekdotes.

En heel graag willen we dit ook weer delen. In dialoog met anderen blijven we heel graag onderzoeken, doorleven, doorvoelen: hoe ziet leiderschap anno nu eruit? Wanneer werk ik prettig samen? Hoe is dit voor anderen? Wat is het moment dat er flow ontstaat en wanneer het moment dat dit stopt? Wat zijn randvoorwaarden in een efficiënte samenwerking? Hoe breng ik mezelf in? Wat belemmert mij? Waar krijg ik vleugels van? En in gesprek met mensen om mij heen deze vragen ook aan hen te stellen. En wat betekent dit dan voor onze samenwerking?

Kortom echt een nieuwe fase voor mij. Van verdieping. Verbinding maken met de rugzak die ik meedraag en nieuwsgierig te zijn naar de rugzak van anderen.

Je kunt ons sinds kort volgen op www.socialezaken.nu.

Wens je jouw team, afdeling, organisatie, netwerk ook een verdieping toe op deze vragen? We faciliteren dit graag! We zijn overtuigd van de waarde van de verdiepende dialoog en hoe deze dialogische gesprekken een duurzame samenwerking ten dienste kan zijn. Samen vertragen, verdiepen, eigen ervaringen inbrengen en daarmee jezelf zichtbaar maken. De ander in dat gesprek te mogen ontmoeten.