Dag: 14 februari 2017

Ik fiets, wind tegen, berg op. Ik pers de lucht met bolle wangen uit mijn longen om extra kracht te kunnen zetten. Het is zwaar trappen. Maar ik laat me niet kennen. Ik haal mijn bestemming. Zwetend, met rode wangen en buiten adem kom ik aan. Poeh hé! Dat was hard werken! Nou, dat is je aan te zien. Wie zat er bij je achterop?!

Oeps… ik dacht niemand. Maar is dat wel zo? Wie zát er achterop vraag ik me af??

Regelmatig laat ik mensen achterop zitten, neem ik ze mee op mijn reis. No wonder why it’s so hard!

Hard werken, moeite doen, doorzetten, lange adem nodig hebben. Het lijkt soms bij mij te horen. Zie haar ‘hard werken zeg’. En dan ben ik er nog trots op ook! Hard werken is goed!

Ik neem mensen achterop in projecten, in samenwerkingen die moeite kosten. Ik werk soms voor twee. Omdat ik dat van mezelf verwacht. Omdat ik dat geleerd heb. En ook omdat ik daarvoor beloond werd vroeger.

De beperking van de ander zet mij op aan, en ik ga aan de slag. Trappen, trappen, trappen op die fiets. Een valkuil die ik nu pas herken. En waarvan ik me nu mag afvragen: wil ik dit? Wil ik werkelijk mensen achterop nemen?

Of als ik echt heel eerlijk ben, wil ik helemaal niet zo hard werken. Zou ik liever fluitend willen fietsen, onderweg bloemetjes plukken, snel een schets van een prachtig uitzicht maken.

Mensen aan boord houden, erbij blijven, trouw zijn. Tot welke prijs? En belangrijker nog: Hoort het werkelijk bij mij? Is dit wat ik wezenlijk wil?

Mijn inzicht na de afgelopen jaren, ik neem te vaak, ongewild mensen achterop. Niet omdat zij dat perse vragen, maar omdat ik dat doe. En ik heb besloten dat ik, behalve mijn lieve drie kinderen, niemand meer zomaar achterop wil nemen.

Wie zit er bij jou achterop?! En is dat ook echt wat jij wilt? Wie wil jij achterop nemen? En laat je wel eens iemand afstappen?!

Stemmetjes die een leven lang in mijn systeem rondzoemen en me regelmatig saboteren. Een of twee stemmen voeren de boventoon met een vaak terugkerend zinnetje.

En iedere keer als ik dat zinnetje bewaarheid zie, dan denk ik: zie je wel!

Mijn grootste saboteur: ik doe er niet toe. Wat ik ook doe, hoe goed ik ook mijn best doen, ik doe er niet toe. Iedere afzegging voor mijn feestjes, iedere negatieve feedback op een training, gepasseerd worden in een vergadering door een voorstel waarover heen gepraat wordt: zie je wel, ik doe er niet toe.

Mijn grootste drive is er wel toe doen! Verschil maken. Laten zien aan mezelf dat ik wel belangrijk ben.

Het grappige is, eigenlijk, dat het een prachtige creërende energie kan brengen. Waarmee ik veel kan neerzetten, bereiken, opzetten, doen.

Het lastige is dat in ieder: zie je wel moment, de eerste reflex contraproductief is aan mijn diepste wens om er wel toe te doen. Ja, ik saboteer mezelf dus… Als een voorstel niet gehoord wordt en ik me gepasseerd voel, denk ik vooral: zie je wel… en hou verder mijn mond. En zo passeer ik mezelf nog veel harder.

Wat als ik vrij zou kunnen worden van de reflex: zie je wel, ik doe er niet toe…?

Dan zou ik mijn voorstel rustig kunnen herhalen, of nog scherper verwoorden en neerzetten. Of vragen aan de ander, waarom het voorstel gepasseerd wordt. Ik zou kunnen voelen dat mijn feestje misschien voor de ander niet gelegen komt. En dus niks over mij zegt. En doorvragen bij negatieve feedback, hé, wat zeg je eigenlijk, dat is interessant. Zullen we dat eens onderzoeken?

Daarin stappen zetten, waarvan dit er één is! ?