Over Leven en Dood, afscheid en opnieuw beginnen
Mijn leven kenmerkt zich door regelmatig afscheid nemen en opnieuw beginnen. Een verhuizing van Belgie naar Nederland, een scheiding, een nieuwe relatie opbouwen, afscheid van een boezemvriendin, mezelf als ondernemer uitvinden, etc… Leven & Dood, Liefde en Verlies. Het hoorde er in mijn leven gewoon bij. Zoals in ieders leven.
Mijn eerste moment dat ik me kan herinneren dat ik aanraking kwam met de dood, was het overlijden van de oma van mijn vader of moeder. We hadden haar daarvoor een keer bezocht in het verpleegtehuis, en nu was ze gestorven. En wat ik me er nog vooral van herinner: ik mocht niet mee! Ik vond dat jammer, en gek. “Zal wel weer alleen iets voor volwassenen zijn…” Alleen dat heb ik als kind , en later ook, nooit zo begrepen. Waarom er eigenlijk een scheiding is tussen volwassenen en kinderen? Ik wilde er graag bij zijn. Voelde oprechte nieuwsgierigheid, zonder angst. En voelde me daarin ook niet heel erg serieus genomen. Lekker makkelijk om te zeggen dat iets alleen voor volwassenen is…
Toen we verhuisden van Essen-Hoek (B) naar Zeist (NL) was er een groot afscheid, weg van ons leven in een Belgisch dorpje. Mijn zoeken naar er opnieuw bij horen, aansluiting vinden, afscheid nemen was best een weg die ik toen ging. Daar legde ik de basis voor de maatjesprojecten van Two Get There. Want ik leerde mijn eigen ‘maatjes’ te zoeken. Regelde altijd wel een vorm van vriendschap, een vertrouwensband met iemand in mijn omgeving. Ondanks dat ik me best vaak alleen voelde in die tijd, zorgde ik goed voor mezelf.
Ik denk dat ik 12 of 13 jaar was, toen ik godsdienstles in de christengemeenschap kreeg en op een van de lessen mochten we, voor wie dat wilde, gaan kijken bij een open kist. Er was een bekende priester overleden, voor mij onbekend, en die lag in de kerk opgebaard. Ik vond het helemaal niet eng. En ik was blij dat ik het mocht zien deze keer. Ik herinner me die kist, de priester die daar lag, tot op de dag van vandaag. En ik vond het mooi, voelde zoveel eerbied en wijsheid voor het leven en voor de dood. Toen mijn opa, 25 jaar geleden overleed, lag hij thuis opgebaard op kerstavond en mochten we er zo vaak heen als we maar wilde. Wat fijn! Om opa te mogen zien, om erbij te mogen zitten. En soms waren we dan ook verdrietig.
De dood, heeft er voor mij altijd bij gehoord. Voor mij is de dood nooit eng geweest, wel verdrietig. Later heb ik ook het rauwe van de dood gevoeld, hoe oneerlijk het kan zijn, hoe ontwrichtend. Het verdriet van nabestaanden kan zo ontzettend hard, oneerlijke en groot zijn.
Bij mijn jeugdwijding in de christengemeenschap schreef ik op een kaartje voor alle gasten van het feest: Partir c’est mourir un peut. Dat markeerde voor mij de overgang van kind naar jeugd. Even later vertrok mijn liefste, liefste vriendinnetje naar Nieuw-Zeeland. Weken at ik er nauwelijks van. Wat een verdriet!! Een stuk van mijn hart verhuisde mee naar Nieuw-Zeeland. En woont daar nog steeds.
Ik werd 4 x zwanger en kreeg 3 kinderen. Het verlies van dat eerste kindje na 12 weken voelde als een groot verlies. Ik werd ook toen al ingewijd in moederschap en er stierf een heel klein stukje van mij mee. Een droom armer. Een lief klein hartje mocht niet kloppen. Toen anderhalf jaar later mijn zoon geboren werd was er zoveel liefde, verbinding en zoeken. Hij dronk en sliep heel slecht. En ik beet me vast in het moederschap. Met toewijding en een vol hart voelde ik me moeder van deze lieve onrustige spruit.
3 jaar later lag ik in scheiding met de vader van onze zoon, toen 2,5 jaar oud. Een heftig, groots besluit, met veel impact voor ons alle drie. Een moeizame en kwetsbare weg. En het besluit was goed, opende nieuwe perspectieven voor ons allemaal. En met die scheiding nam ik ook afscheid van een leven samen, van een toekomst samen.
Zo hoort afscheid nemen, opnieuw beginnen, een beetje doodgaan en doorgaan, voor mij bij het leven.
Ik ben me altijd bewust geweest van het afscheid. En vond mezelf ook weer opnieuw uit. Want er begint dan ook weer iets nieuws. En ook in het opnieuw uitvinden van mezelf, van een nieuw begin zette ik liefdevol en vastberaden mijn tanden.
In mijn werk zette ik organisaties op, en hief ik ze op. Ik kan iets geboren laten worden van 0 af aan, maar er ook weer afscheid van nemen, of zelfs begraven als het nodig is, zoals ik met Stichting Two Get There deed.
Juist in die momenten heb ik het leven zo intens gevoeld. Werd ik daar wakker. En voelde ik wijsheid en rust om dat te doen wat ik te doen had.
Het is deze kwaliteit van doorvoelen en doorbewegen bij geboorte, leven, vieren, transitie, overgangssituaties, afscheid en sterven waarin ik heel graag iets voor anderen wil betekenen. Ik ben graag dienstbaar in deze zoektocht.
Mijn missie in mijn leven is om steeds op zoek te blijven gaan naar vitaliteit. Het stukje waarin leven zit. Een opening voor een nieuw beging. Zonder voorbij te gaan aan het voelen van de pijn van afscheid.
Voor zowel organisaties als voor mensen persoonlijk.
Het is 31 december 2017, 23.50 uur. Met gretige voetstappen stappen we over onze voordeur drempel. We kunnen niet wachten op 2018! We hebben er zin in!