Stemmetjes die een leven lang in mijn systeem rondzoemen en me regelmatig saboteren. Een of twee stemmen voeren de boventoon met een vaak terugkerend zinnetje.
En iedere keer als ik dat zinnetje bewaarheid zie, dan denk ik: zie je wel!
Mijn grootste saboteur: ik doe er niet toe. Wat ik ook doe, hoe goed ik ook mijn best doen, ik doe er niet toe. Iedere afzegging voor mijn feestjes, iedere negatieve feedback op een training, gepasseerd worden in een vergadering door een voorstel waarover heen gepraat wordt: zie je wel, ik doe er niet toe.
Mijn grootste drive is er wel toe doen! Verschil maken. Laten zien aan mezelf dat ik wel belangrijk ben.
Het grappige is, eigenlijk, dat het een prachtige creërende energie kan brengen. Waarmee ik veel kan neerzetten, bereiken, opzetten, doen.
Het lastige is dat in ieder: zie je wel moment, de eerste reflex contraproductief is aan mijn diepste wens om er wel toe te doen. Ja, ik saboteer mezelf dus… Als een voorstel niet gehoord wordt en ik me gepasseerd voel, denk ik vooral: zie je wel… en hou verder mijn mond. En zo passeer ik mezelf nog veel harder.
Wat als ik vrij zou kunnen worden van de reflex: zie je wel, ik doe er niet toe…?
Dan zou ik mijn voorstel rustig kunnen herhalen, of nog scherper verwoorden en neerzetten. Of vragen aan de ander, waarom het voorstel gepasseerd wordt. Ik zou kunnen voelen dat mijn feestje misschien voor de ander niet gelegen komt. En dus niks over mij zegt. En doorvragen bij negatieve feedback, hé, wat zeg je eigenlijk, dat is interessant. Zullen we dat eens onderzoeken?
Daarin stappen zetten, waarvan dit er één is! ?